Αυτο ειχε πολύ πλάκα…
Όταν οι ομοσπονδιακοί έκλεισαν την μεγαλύτερη εταιρεία χαπιών πέους στην Αμερική, απέκτησαν πρόσβαση και σε όλη τη λίστα πελατών τους.
Ονοματεπώνυμο, διευθύνση, ηλικία και…επάγγελμα.
Ξέρεις ποιοι ήταν οι νούμερο ένα αγοραστές;
Οι γιατροί.
Άνθρωποι που, θα νόμιζες με βάση τις γνώσεις τους, θα έπρεπε να ξερουν κάαατι παραπάνω. Θα έπρεπε να γνωρίζουν πως ισχυρισμοί για “μεγαλύτερος, μακρύτερος και με περισσότερη διάρκεια στο κρεβάτι” ειναι μούφα.
Αλλά όχι.
Την πατήσαν χειρότερα από όλους.
Και ειναι φυσιολογικό αν το σκεφθεις.
Δεν τους μαθαίνουν να διαβάζουν έρευνες ή να συγκρίνουν την δύναμη μίας in vitro μελέτης έναντι μίας μετανάλυσης.
Γυμνάζεσαι 3-5 φορές την εβδομάδα αλλά δεν σου αρέσει το αποτέλεσμα που βλέπεις στον καθρέφτη;
Αν ναι, τότε προτείνω να ρίξεις μια ματιά στα "Καλούδια" που έχω να σου προσφέρω.
Είναι μία σειρά από βίντεο/ηχητικά προγράμματα/εγχειρίδια που σου αποκαλύπτουν τι έχω ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια, έχοντας βοηθήσει εκατοντάδες άνδρες και γυναίκες να αναβαθμίσουν το σώμα τους!
Γράψε το email σου και απέκτησε άμεσα, δωρεάν πρόσβαση.
Έτσι, όπως και ο απλός άνθρωπος, έτσι και οι γιατροί, όταν διαβασαν πως υπήρχε έρευνα που στηρίζει τα χάπια, τι έκαναν;
Εψαξαν να βρουν σε ποιο επιστημονικο περιοδικο ηταν;
Προσπάθησαν να αποκτήσουν πρόσβαση και να την διαβάσουν;
Αφιέρωσαν ώρα για να τσεκάρουν την μεθοδολογία και να βγάλουν το δικό τους πόρισμα;
Τσου.
Το έχαψαν και αγόρασαν.
Δυστυχώς, η πλειψοφία των γιατρών αναπαύονται στο πτυχίο και παύουν να ενημερώνονται για την επιστήμη τους.
Ναι υπάρχουν εξαιρέσεις (και έχω την χαρά να ξέρω γιατρούς που διαβάζουν την έρευνα σε καθημερινή βάση) όμως η πλειοψηφία;
Μενουν με τις πανάρχαιες μεθοδολογίες που έμαθαν στην σχολή.
Πάρε για παράδειγμα τον πόνο στην μέση.
Εννιά στους δέκα ορθοπεδικούς θα σου πουν ξεκούραση, κρεβάτι και να μην την κουράζεις.
Αυτή η προσέγγιση, προπαγανδιζόταν απο το 1870 και συνεχιζει και σημερα, παρότι μια συστηματική μελετη του 1999 βρήκε μηδεν όφελος στην ξεκουραση όταν πονάς.
Περισσότερα:
Όλη η ιδέα του πόνου τριγυρνά γύρω από την αντίληψη πως “έσπασε κάτι μέσα στο σώμα σου και για αυτό πονάς.”
Ούτε καν.
Το νέο μοντέλο πόνου αναγνωρίζει πως μπορει να μην έχεις σπάσει ΤΙΠΟΤΑ και να πονας.
Πως γινεται αυτό;
Το μυαλο ειναι θαυμασιο αλλα και ταυτόχρονα, μυστηριο οργανο.
Μπορει να στειλει σηματα πόνου στο σώμα, ακόμα και αν δεν εχεις σπασει κατι, απλά επειδή αισθάνθηκε μια απειλή. Ζυγίζει το ρίσκο και καταλήγει σε νανοδευτερόλεπτα αν ειναι καλο να συνεχισεις να κινεισαι ή όχι. Αν αποφασίσει όχι, προκαλεί πόνο για να πάψεις και να προστατευθεις.
Όλες αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν ενώ έγραφα πρόγραμμα για έναν αθλούμενο.
Τον πόνεσε η μέση και του βρήκαν κήλες.
Αυτό όμως που δεν του είπε κανεις ειναι ότι ίσως οι κήλες υπήρχαν πιο πριν και ο πόνος ειναι κάτι άσχετο.
Τέλος πάντων, μπορώ να μιλάω με τις ώρες για αυτό το θέμα.
Ειδικά στον τομέα του πόνου, η ιατρική κοινότητα έχει κάνει περισσότερο κακό, παρά καλό.
Πριν δυο χρονια έγραψα δύο δυνατά άρθρα για το κομμάτι του πόνου.
Ετσι και υπέφερες από συνεχόμενο πόνο (όχι ένα απλό τσίμπημα) θα τα βρεις ενδιαφέροντα.
Ορίστε που να ξεκινήσεις:
souvlaki-fitness.com/2015/06/ενοχλήσεις-και-τραβήγματα-στο-σώμα-μέ/
Καλή συνέχεια,
Φώτης Χατζηνικολάου